Powrót do przeszłości

Ina

-Więc, co teraz? - spytał Daniel.

Znalazłam go, prawda? To powinno być najważniejsze, a jednak... Gdy się tak zastanawiałam, to nie byłam pewna, w którym momencie zawaliłyśmy sprawę. Może wtedy, gdy zdecydowałyśmy się na samotną wyprawę? A może dużo, dużo wcześniej, w chwili gdy się poznałyśmy?

Nie wolno mi tak myśleć! Takie myśli są złe! Zaburzają logikę, niweczą chęci... A na to nie mogę sobie pozwolić.

Wstałam z podłogi i nakazałam Danielowi uczynić to samo. Przewiesiłam przez ramię torbę, a później... później wykonałam lekki obrót dłonią. Ot, taki nieznaczny ruch, który by można wziąć za przypadkowy. Ale ja wiedziałam swoje. Byłam pewna, co się wtedy stanie i się nie pomyliłam.

W mojej dłoni zmaterializował się łuk. Nie byle jaki łuk. Był cały biały, ale nie w sensie, że drewno było tak jasne, że można by je uznać za białe, lecz po prostu biały. Bieluteńki jak śnieg, a cięciwa lśniła lekko błękitem.

Nie patrzyłam na Daniela, ale stawiałam na to, że był zaskoczony. Ja też byłam. Wszak w mojej dłoni wcale nie miał się pojawić łuk. Miał się pojawić sztylet, a nawet dwa. A jednak pojawił się łuk.

Naciągnęłam go, działając intuicyjnie i wycelowałam w ścianę. Ale wcale nie w tą, gdzie były drzwi. Celowałam w ścianę obok, za którą prawdopodobnie była cela Will. Puściłam cięciwę i obserwowałam.

Łuk wypuścił smugę, tego samego koloru, co cięciwa, która ze znaczną prędkością pomknęła ku ścianie. Nim się spostrzegłam, ściana wybuchła, a w powietrze wzbił się drobniutki pył. Narobiło to tyle huku, że za chwilę prawdopodobnie pół zamku się tu zleci.

Za ścianą była lekko zdziwiona Will, której błyskawicznie przekazałam łuk. Nie chciałam mieć więcej do czynienia z tym cholerstwem. Sobie wyczarowałam dwa sztylety, a Danielowi miecz. Nie wiedziałam jeszcze, jakie te przedmioty maja właściwości, ale zapowiada się na to, że wkrótce to odkryjemy. 

- Właśnie miałam po was iść - odparła, biorąc ode mnie broń. W jej głosie była wesołość, jednak wydawała się ona jakaś sztuczna. Miała opuchnięte od płaczu oczy, ale zdeterminowane spojrzenie. - Preferuję jednak szybko się stąd zwijać.

Może to bez sensu, ale chyba przez te parę godzin wydoroślała. Wydawała się wyższa, gdy stała prosto i pewnie, z uniesioną głową. Zacięty wyraz twarzy sprawiał, że nie wyglądała na siedemnaście, a na trzydzieści lat. Zastanowiło mnie, co się mogło wydarzyć, że tak się stało. Przecież była sama w celi, więc nikt jej nic nie mógł wygarnąć. Co się w takim wypadku stało?

Stwierdziłam, że skoro jest w takim "dobrym" nastroju, to chyba lepiej jej nie rozstrajać. Zerknęłam tylko na nią z ukosa, i już chciałam wytłumaczyć, o co chodziło z "powrotem do początku", ale Daniel miał trochę inne plany, bo spytał:

- Co się z tobą stało?

Will

Zamiast odpowiedzieć od razu chwilę się zastanowiłam. Zmierzyłam wzrokiem dokładnie Inę, potem Daniela, a na końcu łuk, który podarowała mi siostra. Potem zauważyłam jej sztylety. Czyli ona też domyśliła się, o co chodziło w prośbie Perse'a.

Na samo wspomnienie imienia tego elfa łza zakręciła mi się w oku. Nie będę jednak już ryczeć. Zamrugałam szybko i znów wysoko uniosłam głowę. Stanęłam prosto, skrzyżowałam ręce na piersi, jak miałam w zwyczaju robić to kiedyś, i uśmiechnęłam się do Daniela.

- Wróciłam do przeszłości, Złotko - powiedziałam w końcu, patrząc bardziej na siostrę jak na mężczyznę.

Elf nie zdążył odpowiedzieć, gdyż z głębi korytarza można było usłyszeć harmider. Jak na moje ucho, to przynajmniej pół straży biegło w tę stronę. Musieliśmy działać szybko.

- Ja ich odciągnę, a wy pobiegniecie do... - tutaj się zacięłam. Zrobiłam zamaszysty gest ręką i dokończyłam. - Gdziekolwiek. Tylko nie wpakujcie się w kłopoty. Spotkamy się gdzieś poza zamkiem, zrozumiano? To się cieszę.

Nie czekałam na ich odpowiedź. Naciągnęłam łuk i zrobiłam jeszcze jedną szparę, tym razem prowadzącą na korytarz lochów. Łuk naciągał się dobrze, i tylko instynktownie naciągnęłam go, choć nie miałam strzały. Czyżby znowu przeczucie? A może tym razem nie przeczucie, a Przeczucie...

Oczywiście nie obyło się bez potężnego huku. Zerknęłam tylko na pierścień, przy którym jeden klejnot zaświecił się delikatnie, a ja zniknęłam. Ciekawa byłam, czy mogę użyć dwóch zdolności na raz. Raz kozie śmierć.

Podniosłam się do góry i lewitując już nad podłogą zerknęłam na obrączkę. Teraz jarzyły się dwa kamienie. Czyli można. Pofrunęłam zatem w stronę, z której nadciągała straż.

Było ich trzydziestu, a biegnąc robili taki harmider, jakby było ich przynajmniej trzystu. Żaden Złodziej nie mógł pozwolić sobie na aż taki hałas. No tak, ale oni nie byli Złodziejami.

Naciągnęłam łuk. Błękitna strzała świeciła nieznacznie w ciemności, ale byłam w górze. Gdyby nie to, na pewno bym się właśnie zdradziła. Puściłam ją, a ona szybko poleciała w stronę grupy żandarmów, przebijając kilku z nich na wylot i lądując na ziemi z głuchym trzaskiem. Postrzeleni ludzie padli bez słowa, a reszta nie miała pojęcia co ze sobą zrobić. Byłam zadowolona z efektów. Polubiłam ten biały łuk.

Straż padała jak muchy pod moim ostrzałem. Po zaledwie kilku chwilach cały korytarz usłany był trupami. W powietrzu unosiła się woń spalenizny i krwi.

- Słodko... - wyszeptałam i skrzywiłam się.

Wylądowałam za warstwą poległych i ruszyłam szybkim krokiem w stronę końca korytarza. W ferworze walki udało mi się usłyszeć, że Ina i Daniel wydostali się z celi i pobiegli w swoją stronę. Ja więc ruszyłam w przeciwną.

Znowu przeczucie...

Po drodze udało mi się natknąć na jeszcze kilku żandarmów, ale oni mnie nie widzieli, więc bez problemu prześlizgnęłam się obok nich. Wszystko było cacy, dopóki nie spadł mi pierścień, a ja nawet nie zauważyłam, kiedy to się stało.

Znaczy... Zauważyłam. Ale jak rzuciło się na mnie trzech facetów, odebrali broń i dali mi po pysku. Wtedy wiedziałam, że coś jest nie tak i zaobserwowałam brak obrączki na palcu.

- Ekstra... - udało mi się tylko wyszeptać, zanim pozbawili mnie przytomności.

Miałam jednak nadzieję, że z Iną i smokami wszystko w porządku.