Tajemnica pierścienia

Will

 

Otarłam pot z czoła i tylko uśmiechnęłam się do siostry.

Pierwszemu lepszemu martwemu wydarłam kawałek koszuli i wytarłam nią mój skradziony miecz. Przy okazji obtarłam też dłonie. W sali panował półmrok i straszny harmider. Dopiero teraz cała starszyzna i wszystko inne zleciało się z powrotem i zaczęło wiwatować.

- Ja idę do pokoju, bo jak zostanę tu dłużej to się zrzygam.

Każdy by tak powiedział, stojąc na środku sali koronacyjnej pośród krwi, flaków i innych wnętrzności nieznanych nam wrogów.

Wolnym, spokojnym i opanowanym krokiem, niby nigdy nic, wyszłam z sali i udałam się do mojej komnaty. Tam zamknęłam za sobą drzwi i weszłam do pomieszczenia, w którym mogłam się wykąpać. Przeczucie pokierowało mną, jak się tego używa, i po kilku minutach byłam wykąpana pierwszy raz od dawna. Założyłam ubranie podobne, jakie miałam wcześniej na sobie, tylko czyste i świeże.

Ktoś zapukał do drzwi. Odeszłam od okna, przy którym wcześniej stałam i poszłam otworzyć drzwi pewna, że puka Ina. Jednak był to nikt inny jak Damian.

- Will, słyszałaś?

- Tsa... Zależy co?

- No... Ina znalazła swoją zdolność...

- Wiesz co, ja tam byłam cały czas - odparłam, jakby uświadamiając mu coś, o czym powinien wiedzieć.

- Dobra... To ten... - zawahał się. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale nie umiał. - To ja już pójdę...

Drzwi były zamknięte. Damian się nie ruszył. Zbliżyłam moją twarz do jego i... Tak, dobrze się domyślacie. Pocałowaliśmy się. To był krótki i pamiętliwy pocałunek. Damian odskoczył jak poparzony i spojrzał na mnie zdziwiony. Sama miałam ochotę zrobić to samo. Zamiast tego wpatrywałam się w niego niczym ciele na malowane wrota i marzyłam o tym, żeby zniknąć. Co mi się chyba udało...

- Następna... Tobie też zachciało się odkrywania zdolności? - wołał w powietrze, ale chyba do mnie.

Nie wiedziałam, co się stało. Jednak przeczucie kazało mi spojrzeć na pierścień. Jeden z czterech zielonych, małych kamieni (swoją drogą, skąd ich się tam aż tyle wzięło?) świecił się lekkim, zielonym światłem.

- Co jest do cholery... - wyszeptałam i ściągnęłam pierścień z palca.

W tym momencie chyba się pojawiłam, bo Damian aż podskoczył ze strachu. Kiedy znów założyłam mały pierścień dalej byłam widzialna.

- Co to jest, do cholery? - powiedziałam, chyba trochę za głośno.

- Will, co się stało? - zapytał Damian.

- Nie wiem, cholera ciemna, nie wiem!

Damian chwilę potem wyszedł z mojej komnaty i zostawił mnie samą. Podeszłam do okna i wyszłam na balkon. Tam spotkałam Mitsu.

- Wiesz, kto to był? - zapytałam smoka obracając pierścień w palcach.

- Kobieta. Wredna kobieta - odparła tylko.

- To wiem... A wiesz, co to? - pokazałam jej część biżuterii, którą dostałam od Perse'go.

- Pierścionek. Całkiem ładny. A co?

- No bo wiesz... Przed chwilą stałam się niewidzialna, i wydaje mi się, że to przez niego.

- Możliwe. Dostałaś go od Perse'go, a ten elf był dziwny... Pokaż go Inie.

- No co jeszcze?

- Hm... Kawałek dobrej baraniny - wyszczerzyła się Mitsu.

Machnęłam ręką i wyszłam z komnaty. Tam wpadłam na Inę. Z roztargnienia pierścień wypadł mi z ręki. Szybko go podniosłam i skierowałam w stronę siostry.

- Ty się na tym znasz. Czy to jest magiczne? - zapytałam i podałam jej pierścień.

Ina

Po tej całej akcji, która zakłóciła ceremonię, musiałam najpierw wmówić wszystkim, że nic mi nie jest, a później, że muszę zmyć z siebie krew. Jakby oni tego nie wiedzieli! Przecież to była bitwa a nie zabawa. Gdyby też brali w niej udział wiedzieliby, o co mi chodzi. A tak a propos to po bitwie nigdzie nie widziałam Daniela. Ciekawe gdzie go wcięło...

Szłam tak zamyślona, że wpadłam na Will. Ta coś upuściła i podniosła, a po chwili podała mi i kazała powiedzieć czy to jest magiczne. Co ja jestem? Wykrywacz magii, czy coś?

- Dobra, pokarz to - powiedziałam, po czym wzięłam jakiś dziwny pierścień do ręki. 

Przez chwilę mu się przyglądałam, udając, że zawzięcie się zastanawiam. Ale tak na prawdę wiedziałam, że jest magiczny, od kiedy wzięłam go do ręki. 

- I ty się jeszcze pytasz... Co się stało? - spytałam oddając go siostrze.

- Tsa... To długa historia... - odparła i szybko założyła pierścień na palec.

- Hmm... A mogłabyś mi go dać na jakiś czas? Mogłabym go zbadać z pomocą Daniela... Właśnie widziałaś gdzieś Daniela? Wcięło mi go od czasu ceremonii.

- Nie widziałam go od... Mojej ucieczki... Trzymaj, tylko nie zniszcz. Jest dla mnie cenny - rzuciła tylko i podała mi z powrotem obrączkę. Potem odbiegła w nieokreślone miejsce.

- Dziwna jesteś - wyszeptałam jeszcze w stronę siostry i wzruszyłam ramionami zanim weszłam do pokoju. 

Pierwsze, co zrobiłam to zdjęłam przesiąkniętą krwią suknię i poprosiłam Ariadnę, żeby postarała się ją uprać i zacerować te kilka minimalnych rozdarć. Potem wzięłam szybką kąpiel, ubrałam się w wygodną suknię i ruszyłam do biblioteki.

***

Wśród starych ksiąg wyszukiwałam te magiczne i znosiłam je do jednego miejsca, by później wertować kartka po kartce w poszukiwaniu czegoś na temat pierścienia. Jasne, w książkach było pełno o różnych pierścieniach, ale nigdzie nie było o TYM pierścieniu. Nic dziwnego, w końcu dał go Will Perse, a on nie był - jakby to powiedzieć? - całkiem normalny.

Gdy skończyły mi się książki, w których miałam nadzieję znaleźć coś o magicznej biżuterii, zaczęłam przeszukiwać te z zaklęciami badającymi właściwości przedmiotów. W końcu po wielu nieudanych próbach (na szczęście nic nie eksplodowało) trafiłam na zaklęcie, które zadziałało właściwie.

Levine mis decum

Menistis falecites

Mor mora e morito 

Cilumo raryt weist

Tuż po wypowiedzeniu tych słów w moim umyśle pojawiły się odpowiednie... obrazy? Nie wiem jak to nazwać, to było coś pośredniego między obrazami a odczuciami, które dawało się rozpoznać od razu, i które wyraźnie mówiły, co dzięki pierścieniowi można robić. Były to rzeczy nie byle jakie. Można było stać się na jakiś czas niewidzialnym, czytać w myślach osób znajdujących się w zasięgu wzroku, wzbijać się w powietrze nie dosiadając smoka i... Widywać się ze zmarłymi?!

Gdy tylko to sobie uświadomiłam, poderwałam się zostawiając książki porozrzucane. Chciałam jak najszybciej porozmawiać o tym z Will, wszak pierścień dawał teraz całkiem nowe możliwości! Popędziłam w kierunku jej pokoju, gorączkowo myśląc jak ona na to zareaguje.

Will

Po spotkaniu z Iną wybiegłam przed zamek. Szukałam Damiana. Nie znalazłam go jednak przez dłuższy czas, więc wróciłam do komnaty. Zanim jednak udało mi się do niej wejść wpadła na mnie Ina. Podała mi moją obrączkę i uśmiechnęła się do mnie. To mogło znaczyć tylko jedno.

- I co to cudo potrafi? - zapytałam, zakładając pierścionek na palec.

- Hm... Dość sporo... - odparła tajemniczo.

- Przejdź do rzeczy. Nie lubię, gdy ktoś owija niepotrzebnie w bawełnę.

- Wiem - dziewczyna uśmiechnęła się wrednie.

- Ina!

- No dobra, słuchaj. Z tych najmniej ciekawych, to możesz czytać myśli osób znajdujących się w zasięgu wzroku i możesz być przez chwilę niewidzialna.

- No ładnie... - skomentowałam. - To już się boje, co to są te ciekawe.

- Spokojnie. Z tych pośrednich to możesz wznosić się w powietrze bez niczyjej pomocy. A teraz najlepsze...

Przerwała. Ale oczywiście zamiast skończyć wkroczył Damian blady jak ściana. Był przerażony i nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Kazałam mu usiąść i się uspokoić.

- Już? Wszystko dobrze? - zapytałam dla pewności.

- Tak... Tak... - wydyszał. - Mitsuko...

- Co z nią? - przerwałam mu nagle. Bardzo się zmartwiłam.

- Mitsuko przed chwilą wróciła. Była... Ranna...

- CO?! - krzyknęłam na cały głos.

- Will, uspokój się - powiedziała spokojnie Ina.

- Przyniosła coś - dodał Damian.

Ja dyszałam ciężko, zupełnie jak po długim biegu. Nie mogłam znieść myśli, że Mitsu coś się stało. Damian podał coś Inie. To była kartka. Jakiś list.

-Ina, zostałem porwany - zaczeła czytać, blednąc jednocześnie. - Nie mogłem uciec, jednocześnie nie narażając twojej osoby. Nie szukajcie mnie. Poradzę sobie sam. Daniel - zakończyła i upuściła kartkę, która łagodnie spłynęła na ziemię.

Nie widziałam już nic więcej wyskoczyłam przez okno, żeby od razu znaleźć się przy Mitsu. To, co sobie wyobrażałam, wyglądało gorzej. Na szczęście. Mitsu była tylko delikatnie ranna.

- Wszystko w porządku? - zapytałam nadal zmartwiona.

- Will, uspokój się. Nic mi nie jest. Umiem o siebie zadbać.

- Ale...

- Ty się lepiej martw o siebie. W życiu nikim się tak nie przejmowałaś!

- Odezwała się, ta, co mało z żałoby nie pękła jak mnie nie było - uśmiechnęłam się.

I ten uśmiech rozładował całą napiętą atmosferę. Ale niestety nic nie wskazywało na to, że cokolwiek zakończy się dobrze.

KONIEC KSIĘGI DRUGIEJ 

Post poprawiony 16 III 2013