Kompleks komnat

Ina

Stałam jeszcze przez chwilę przy oknie, zanim odwróciłam się i pewnym krokiem weszłam do sali. Panowała tam atmosfera napiętego oczekiwania. Czuć było nadzieję, niechęć, wyczekiwanie. Will mnie zostawiła, więc wiedziałam, co muszę zrobić.

- Zadecydowałyśmy. Ja będę królową. - Mój głos brzmiał pewnie, choć wewnętrznie cała się trzęsłam. Miałam nadzieję, że to dobry wybór.

- Niech więc tak się stanie. Już dziś zaczniemy przygotowania, do uroczystości koronacyjnej- odparł ten w okularach.

- Najpierw trzeba się zająć rannymi, którzy ucierpieli we wczorajszych starciach. I jak najszybciej przekonajcie wszystkich, że na prawdę jestem prawowitą następczynią tronu. Wysprzątajcie miasto, naprawcie najgorsze zniszczenia. Znajdźcie zastępcze domy dla tych, co je stracili. Mówiłam już żeby zająć się rannymi? I sprzątnijcie te gruzy z pałacu, nie przystoi żyć w takim brudzie. Zaprowadzi mnie ktoś do mojego pokoju? Tylko żeby Imbolc mogła się tam zmieścić. Daniela i Damiana... Gdzie jest Damian? Ktoś widział Damiana?

W trakcie mojej wypowiedzi widziałam jak elfy porozumiewają się wzrokiem. Niektóre były rozbawione moim zapałem do rządzenia, inne wprost przeciwnie. Ale gdy tylko wspomniałam o Damianie zastygły w bezruchy.

W końcu blond włosa elfka spytała, dość niepewnie:

- Ten człowiek?

- Tak ten człowiek - odparłam, lekko podenerwowana jej zachowaniem. Zdawała się odnosić do niego pogardliwie, jakby był od niej w czymś gorszy.

-Zdaję się, że gdy tylko usłyszał, że zostajesz królową wyszedł pośpiesznie - odparł młodzik z kolczykami w uszach, o wiele milej niż jego poprzedniczka.

Szlag by to! Pewnie postanowił pobiec za Will! - zwróciłam się mentalnie do Im, żeby nikt mnie nie usłyszał. Za to na głos powiedziałam:

- Dobrze - udałam, że się zastanawiam. - A teraz chcę jak najszybciej wziąć kąpiel.

* * *

Gdy tylko znalazłam się w przydzielonym mi pokoju (lewe skrzydło, trzecie piętro, drzwi po prawej) walnęłam się na łóżko i długo leżałam myśląc. Im ułożyła się na podłodze przed olbrzymim kominkiem (cała komnata, przepraszam kompleks komnat, był olbrzymi), a Mitsuke posępnie krążyła nad zamkiem.

Myślałam nad tym, co zrobiła Will, co ja zrobiłam i co zrobił Damian.

Will zostawiła mnie samą, zmuszając tym samym do przejęcia roli królowej. Nie wiem do kąt uciekła, a na dodatek urwała kontakt z Mit, co doprowadziło smoczycę do czarnej rozpaczy. Chyba tylko obecność Im ją jeszcze utrzymuje przy życiu.

Z kolei ja... Ja praktycznie już jestem królową. Slumsach nigdy o czymś takim nawet bym nie pomyślała. Tam żyłam z dnia na dzień, żyłam chwilą. Nie myślałam, co będzie jutro. A teraz... Teraz będę musiała myśleć przyszłościowo, planować, opierać się spiskom i mieć oczy wkoło głowy. Sama perspektywa, takiej przyszłości mnie przytłacza. 

A Damian udał się na poszukiwanie Will. Nie wiem, jaka rzecz mogłaby być głupsza od tego pomysłu. Przy tym skok z przepaści do jeziora pełnego piranii, wydawał się dziecinną igraszką. Jeśli - jeśli - uda mu się ją znaleźć to pewnie ona go zabije. Jeśli wróci i jej nie znajdzie to zabiję go ja. Bo kto, jak kto, ale on w zupełności nie ma prawa mnie martwić.

- Wszystko się jakoś ułoży - próbowała mnie pocieszyć Imbolc. W odpowiedzi tylko przewróciłam się na drugi bok. 

Dobrze, chociaż, że nie myśli o przepowiedni...

- Wiesz, że ja to słyszałam? - spytałam całkiem dobita.

Ups...

- Właśnie ups. - Podniosłam się z łóżka. - Dobra teraz idę się odprężyć w kąpieli, a jak już z niej wyjdę, pójdzie się zobaczyć, co mogę zrobić dla tego cholernego państwa.

Will

Obudziłam się przerażona. Nie czułam bólu w nodze. Najpierw myślałam, że straciłam czucie i już nigdzie nie pójdę. Okazało się jednak, że po prostu mi przeszło, co było dość dziwne... Od razu osiodłałam konia i w drodze zjadłam kawałek podpłomyka. W Fures chciałam się znaleźć szybko. 

- Jeśli pojedziemy w takim tempie, są jakieś szanse, żeby znaleźć się w Fures już jutro - zapytałam.

- Nie. Maksimum po jutrze - odparł koń.

Nie ucieszyła mnie ta informacja, ale mówi się trudno. W południe zrobiłam krótki postój, żeby odpocząć. Embargo napił się trochę z płynącego nieopodal strumienia, a ja zjadłam coś ze swojej torby (chyba kawałek wołowiny, ale pewności nie mam). Potem znów ruszyliśmy w drogę.

Zatęskniłam za Mitsu i Iną. I za Damianem. Nie miałam jednak wyrzutów sumienia, co do faktu, że ich zostawiłam. Że zostawiłam Inę samą w nowej roli, a moją smoczycę po prostu opuściłam. Że uciekłam tak bez słowa.

Cholera... Muszę wracać...

Zawróciłam Embargo i uderzyłam piętami w jego bok, aby przyśpieszył.

- Fures jest przecież w drugą stronę - zaprotestował koń.

- Ale my nie jedziemy już do Fures. Wracamy do Imustrytu.

- Jesteś dziwna...

- Wiem.

Uśmiechnęłam się właściwie sama do siebie i popędziłam Embargo. Postanowiłam: wracam do Imustrytu i ratuję tyłek Inie.

Ina

Łazienkę udało mi się znaleźć po piętnastu minutach kluczenia przez pokoje, a gdy już tam dotarłam nie miałam bladego pojęcia jak zrobić... Jak zrobić cokolwiek! Na szczęście znalazłam dzwoneczek do wzywania służących. Co najmniej tak mi się wydawało. 

Zadzwoniłam nim i po chwili zjawiła się dziewczyna mniej więcej w moim wieku. Była wysoka i dość pulchna, o miłych rysach twarzy. Blond włosy zebrała w niskim kucyku.

-Wzywałaś mnie Pani?

-Tak, byłabyś tak dobra i pokazałabyś mi jak się tutaj wszystkim obsługiwać?

-Ależ pani nie musi się tutaj niczym sama zajmować! - wykrzyknęła oburzona.

-Ale ja wolę wiedzieć. I proszę przestań nazywać mnie panią. Jestem Ina, a ty? 

Dziewczyna wydawała się być zbita z pantałyku. Ona nie była przyzwyczajona do tego, że elf (względnie człowiek) wyżej od niej postawiony nie rządzi się. Z kolei ja nie byłam przyzwyczajona do a) bycia elfem, b) wyżej postawioną osobą. To, że tak porządziłam przedtem radą to był czysty przypadek.

-Ar-ariadna je...jeestem, pa...Ino - wyjąkała dziewczyna. 

-Więc jak Ariadno? Pokarzesz mi jak się tym tutaj obsługiwać?

-Do..dobrze.

Gdy już mi wszystko pokazała, wcale nie wydawało się to takie trudne. Jednym pokrętłem wybierałam temperaturę wody, innym olejki do kąpieli, a jeszcze innym kolor piany. I dużo, dożo innych funkcji, których nie jestem w stanie wymienić. Ariadna pokazała mi jeszcze gdzie znaleźć ręczniki i które pokoje są garderobami (było ich trzy, każdy z ubraniami na inną okazję). Wtedy ją odprawiła i powiedziałam, że do jutra ma wolny czas.

Porządnie się wymoczyłam, umyłam długie włosy i wysuszyłam się delikatnymi ręcznikami. Na szczęście ich delikatność mnie nie pochłonęła i poszłam poszukać jakiejś koszuli nocnej. Odpowiednią znalazłam w garderobie numer dwa.  Była prosta i ciepła, w sam raz jak na mnie.

Później zaczęłam przeszukiwać garderoby, nie wiedząc, czego szukam dopóki tego nie znalazłam. A była to najpiękniejsza suknia, jaką kiedykolwiek widziałam. Długa, o prostym kroju, lecz niezwykłych rękawach. Przylegały one do rąk, lecz tuż przed łokciami oddzielała się płachta materiału kończąca się na wysokość kolan. Na samych końcach były przyszyte malutkie dzwoneczki.

Cała suknia była barwy głębokiej zieleni, haftowana w delikatne, czarne, zawiłe wzory, które - jak sobie po chwili uświadomiłam - przedstawiały miecze, sztylety łuki i inne rodzaje broni. Była wprost idealna by w niej pokazać się na koronacji.

Tuż obok niej wisiała podobna, choć mniej wytworna błękitna suknia. Postanowiłam, że włożę ją jutro.

Po tym całym, ekscytującym dniu padałam z nóg. Weszłam do łóżka i prawie natychmiast zasnęłam, świadoma, że jutro czeka na mnie wiele, bardzo wiele obowiązków.

Post poprawiony 16 III 2013