Ucieczka (Ina)

Stałyśmy przez chwile oniemiałe, aż w końcu przypomniałyśmy sobie, co mamy robić. Jakby bezgłośne porozumienie sprawiło, że ruszyłyśmy z miejsca w tym samym momencie. Chwile później usłyszałam resztki pościgu. Atakowali nas magią.

- Schyl się - krzyknęłam do tamtej.

Zrobiła to bez chwili wahania. Gdy zaklęcie nas minęło wzięła łuk (gdzie ona go miała?) i w biegu zaczęła wypuszczać strzały. Żadna nie chybiła. Miałam ochotę jej jakoś pomóc, ale nie umiałam.

Wtem przede mną wyskoczył z krzaków gwardzista. Nie myśląc, dobyłam sztylety i odparłam cios. Szybkie pchnięcie w brzuch skutecznie znokautowało nieprzygotowanego żołnierza.

W końcu udało się nam wybiec przez wyrwę w murze. Biegłyśmy dalej przez las dopóki nie usłyszałyśmy jak nawołują by zaprzestać pościg i przegrupować siły. Wtedy zwolniłyśmy, ale nie przestawałyśmy iść.

- Kim jesteś? - spytała dziewczyna gdy zatrzymałyśmy się na postój.

- A ty, kim niby jesteś? – odparowałam.

- Możemy tak do rana... - powiedziała. - Jak dowiem się, że nie jesteś z gwardii ani z Gildii to ci może powiem...

Zastanowiłam się przez chwile. Co jej powiedzieć żeby mi uwierzyła? Już wiem...

- Zastanów się: czy kogoś z gildii lub gwardii ścigałoby pół miasta?

- No wiesz... Na przykład dzikiego?

- Bardo śmieszne - odparłam z przekąsem.

Już miałam powiedzieć coś jeszcze, gdy dopadła mnie myśl. Zwykłej złodziejki nie ścigałaby gildia, zostawiliby to gwardii. Mikołaj wyraźnie mi o czymś nie powiedział. A to świnia i to do kwadratu!

- Nie w tym wypadku - oznajmiłam nie zamierzając się obcej zwierzać z rozmyślań. - Ale może przypadkiem to ty jesteś z tamtych, co?

- Mówiąc "z tamtych", masz na myśli...? - odparła krzyżując ręce na piersi i wpatrując się we mnie trochę bezczelnym wzrokiem.

- Weź myśl czasami, co?! A niby, kogo mogę mieć na myśli? Tylko idiotka by się nie skapnęła! A z tego, co widziałam raczej nią nie jesteś, chyba, że się pomyliłam przy ocenie. Jak myślisz?

No więc takim oto sposobem moja współtowarzyszka doprowadziłam mnie do szału, a to był dopiero pierwszy krok do białej gorączki. Tylko raz doszłam do tego stopnia. Było to wtedy, gdy Mikołaj mnie zdradził. Działałam wtedy nie myśląc i zanim się zorientowałam dwudziestu ludzi leżało martwych a kolejne dwadzieścia było ciężko rannych. Nie lubię zbytnio zabijać, nie w takich ilościach.

- Przepraszam bardzo... Radziłabym ci mnie nie denerwować. To, że jestem młoda, wcale nie oznacza, że jestem idiotką! Licz się ze słowami. Jeśli o to ci chodziło, to tak, jestem Złodziejką - Nie krzyczała. Mówiła wolnym, opanowanym głosem. Nie wielu ludzi by tak potrafiło. - I to najlepszą w slumsach. A ty to niby kto?

Nie chodziło mi o Złodziei, ale też będzie.

- Jestem złodziejką, i to najlepszą w slumsach - odparłam przedrzeźniając ją.

- Mnie nie jest tak łatwo wyprowadzić z równowagi. - Uśmiechnęła się wrednie. - Może mnie znasz, co? Słyszałaś może o Sarin? Bo ja, nigdy nie słyszałam o... - spojrzała na mnie kpiąco - ...tobie.

-O mnie się nie słyszy, mnie się nie widzi. Jestem złodziejką. Kradnę. Nie zajmuję się interesami. Staram się przeżyć, a nie wzbogacić. - Dobra, opanowałam się na tyle żeby powiedzieć to jadowitym tonem, jest dobrze. – Słyszałam o tobie. Powiedzieć ci, co o tobie mówią? Mówią, że jesteś podłą suką, troszczącą się tylko o swój interes, i nawet jeśli zawrzesz z kimś układ, to rzadko dotrzymujesz go do końca.

Jej reakcja była niespodziewana. Zaśmiała się. Po prostu zaczęła się śmiać.

- Powiedzieć ci, kto tak mówi? Ci, którzy mi podpadli. Nie jestem ani suką i jeśli coś mówię, to się tego trzymam. A ci, którzy mają do mnie jakieś ale, to nie mają lekkiego życia, wierz mi...

- Masz racje, nikt nie ma lekkiego życia, jeśli jest martwy.

Nie odpowiedziała nic, tylko cały czas stała ze skrzyżowanymi rękami i wpatrywała się we mnie tym swoim wrednym wzrokiem.

- Dobra, dobra poddaje się - powiedziałam podnosząc ręce w geście poddania się. - Widzę, że z tobą nie da się nic w ten sposób przegadać. Więc jestem Ina, mam ci mówić Sarin czy jakoś inaczej?

- Możesz mi mówić Will - odparła uśmiechając się prawie niewidocznie.

Potem stanęła normalnie i podała mi rękę.

Jakoś nie chciało mi się wierzyć w taki gest dobrej woli, ale odwzajemniłam uścisk.

- Okej, to ja pójdę coś upolować a ty rozpal jakieś małe ognisko żeby to upiec, co?

- Niemożliwe... - wyszeptała z dziwną miną.

- Tylko nie mów, że miałaś powiedzieć to samo, bo nie wiem, co zrobię, jasne? Jeden taki tekst z twoich ust i zaczynam bójkę.

- Nie, nie... Pierwszy raz od kilku lat ktoś, mówi mi co mam robić... I nie chcę się z tobą bić. Nie teraz, kiedy ściga nas cała gwardia.

- To się zastosujesz czy nie? Chce wiedzieć, co mam zrobić. Nie mam zamiaru stać i marnować czas.

- Tak, tak... Okey... - była nieco zdezorientowana, i dobrze przyda jej się jak jej ktoś utrze trochę nosa.

Poszłam zapolować zastanawiając się, co mnie jeszcze czeka. Byłam w pełni świadoma, że teraz nie mam nawet choć cienia szans na powrót do miasta. I jeszcze ta Will. Czy to możliwe, że w końcu znalazłam kogoś z rodziny?

Post poprawiony 20 III 2013 
Odwołuję to, posty są poprawione beznadziejnie i w najbliższym czasie znów trafią do poprawy.
Ina