Pierwsza wtopa w życiu (Will)

Dzień zaczął się jak każdy inny. Obudziłam się o zwykłej porze, czyli około godziny czwartej. Ubrałam się w to, co zwykle. Tunelami mijałam tych samych przewodników, którzy kłaniali mi się lekko jak zawsze. Mijałam te same drzwi, i te same zakręty. Weszłam do niezmiennie mojego gabinetu i usiadłam na drewnianym stołku, tym samym co wczoraj, przy tym samym biurku. Na głowę założyłam kaptur od czarnej opończy, jak zawsze. Potem odezwałam się niskim, gardłowym, lekko zachrypniętym głosem, tak jak zawsze, gdy kogoś oczekuję. Po chwili w drzwiach stanęła jedyna osoba, która wie o mnie dość dużo, wraz z jeszcze jednym facetem. I ja już bardzo dobrze wiedziałam, kim był ten facet.

- Byliśmy umówieni - odparłam cicho tym samym głosem, co wcześniej. - Raz na miesiąc ty płacisz mi pięćdziesiąt sztuk srebra, a ja zapewniam ochronę twojemu burdelowi... Czyż nie tak?

- Ale ja... ja... - Facet był wielki i barczysty, ale teraz wyglądał jak spłoszona i potulna owieczka. - Ja oddam te pieniądze! Co do miedziaka! Tylko potrzebuję czasu...

- Ile? Czy pół roku to nie jest za dużo czasu? - Nie podnosiłam głosu. Mówiłam powoli i dość cicho.

- Miesiąc! Daj mi jeszcze jeden miesiąc!

- I oddasz mi wszystkie sto sztuk złota?

- Złota?! Byliśmy umówieni na...

- Właśnie, byliśmy umówieni. Masz miesiąc. W przeciwnym razie policzymy się inaczej.

Ruchem dłoni pokazałam, aby go wyprowadzić. Nieszczęśnik po cichu powtarzał "Sto sztuk złota... Nigdy tego nie spłacę...". Gdy trafił już do odpowiedniego przewodnika, ściągnęłam kaptur i zatrzepotałam naelektryzowanymi włosami. Zobaczyłam wielki uśmiech na twarzy stojącego cały czas pod drzwiami faceta.

- I co cieszysz ten krzywy pysk, Mars? - zapytałam ze śmiertelnie poważną miną. Jak, z resztą, zawsze.

- Nawet ja czasami się przestraszę, jak mówisz tym swoim przerażającym głosem - skomentował. Posłałam w jego stronę krótki, wredny uśmieszek.

- Jeśli to już wszystko to... - zaczął, ale ja nie dałam mu skończyć.

- A idź do diabła. - Odesłałam go gestykulując prawą dłonią. Chłopak nie powiedział już nic więcej, tylko znikną w ciemnym korytarzu.

Mars to jedyna osoba, która wie o mnie prawie wszystko. Wychowaliśmy się razem. Dopiero potem musieliśmy się rozstać.

Do końca dnia siedziałam w gabinecie i ostrzyłam bądź zatruwałam groty strzał. Ogólnie dzień był taki jak zawsze, jednak czułam, że wieczorem nie będę już tutaj. A z moimi przeczuciami lepiej się nie sprzeczać, one nigdy się nie mylą. Więc czemuż dzisiaj miałoby być inaczej?

Po południu wybrałam się na osobisty zwiad w okolicy. Uwielbiałam to robić. Czasami lądowałam nie wiadomo skąd zaraz przed strażą miejską, a potem znikałam w bocznych uliczkach. Ich miny po takiej akcji są rozbrajające. Oczywiście, tak jak zawsze, wybrałam się do lasu. Leżał niedaleko slumsów, a nikt tam nigdy nie zaglądał. Poza tym, nie chciałam, żeby ktoś mnie przyłapał w takim stanie...

Gdy jestem na polanie w głębi lasu zwykle ćwiczę taktykę łucznictwa. Ale nie zwracam wtedy uwagi na nic więcej jak strzała, łuk i tarcza. Idzie mi świetnie. Czasem nawet nie muszę zbytnio celować: strzała się mnie słucha. I dzisiaj nie było inaczej. Chociaż nie - jednak było inaczej. Ćwiczyłam strzelanie z pozycji leżącej, i to na plecach, gdy ktoś wszedł na polanę. Ja oczywiście tego nie zarejestrowałam i ćwiczyłam dalej. I to był niestety największy (i jedyny) błąd w moim życiu.

W Gildii jestem znana, i to aż za bardzo. Rozpoznają mnie po opończy i łuku. Wiele razy próbowali mnie złapać, lub chociaż się ze mną porozumieć. Ja jednak byłam poza ich zasięgiem. Aż do dzisiaj...

Poczułam lekkie ukłucie na ramieniu w okolicach szyi. Opuściłam łuk, bo nagle całe ciało miałam sparaliżowanie. Ostatnie, co zobaczyłam, to dwóch magów stojących nade mną i zastanawiających się, co teraz mają ze mną zrobić. Dalej była tylko ciemność...

Post poprawiony 15 III 2013